Veere Dronk

De Lekkerbek

 

De Lekkerbek

Vrouwenpolderseweg 83
4354ND Vrouwenpolder

0118 591757
lekkerbek.soolsma@wxs.nl
Website
Facebook

Eten
Cafetaria

Vrouwenpolder
Vrouwenpolderseweg

 

Een vis- en frituurbedrijf aan de Vrouwenpolderseweg 83 (eerder Veersegatdam 1) te Vrouwenpolder.

Geschiedenis

1979
 Hans Soolsma sr., Hans Soolsma en Suus Soolsma

Eind mei 1979 opent burgemeester B. Huybregt van Veere vis- en frituurbedrijf De Lekkerbek aan de Veersegatdam 1 (later veranderd in Vrouwenpolderseweg 83) in Vrouwenpolder. Het bedrijf is eigendom van de familie Soolsma en dat is het nog steeds - nu zijn Hans en Suus Soolsma eigenaars.

Foto's

Meer afbeeldingen zijn te vinden op De Lekkerbek/foto's

  • Vader en zoon Soolsma op de 'verboden bankjes' in De Faam 1-7-1987

  • Lekkerbek ca. 2004

  • Links Hans Soolsma PZC 14-9-2006

  • Rechts Cafetaria De Lekkerbek

  • Drukte bij De Lekkerbek


Naamgeving

Bijzonderheden

  • De familie Soolsma had ook vis- en patatkraam De Lekkerbek (2) op het Oranjeplein in Veere.
  • In maart 2002 maakt het pand na 23 jaar plaats voor een nieuw gebouw. In dit nieuwe cafetaria komen 25 zitplaatsen.

Mooie verhalen

Nieuwe banken

Uit de Faam d.d. 1-7-1987:
Hans Soolsma (56) geeft het toe. "Inderdaad. Ik laat nogal eens met me sollen". Zijn zoon - ook Hans (31) - is minder toegeeflijk. "Die banken blijven staan. Ik zeg wel eens: desnoods zet ik er twee bouviers in om ze te beschermen".
Nog maar amper een week had de familie Soolsma negen zelfgemaakte banken naast de vis- en frituurzaak De Lekkerbek staan of de gemeente Veere vermaande aangetekend, dat de zitplaatsen binnen één maand na dagtekening (22 juni) verwijderd moesten zijn. In het pure familiebedrijf denkt men nu dat het doorgestoken kaart is. Want: "De verhouding met de buurman is ronduit slecht, en die heeft al vaker geprobeerd een spaak in het wiel te steken".
Maar de banken zijn - zo meldt Veere aangetekend - ook niet in overeenstemming met de bedoeling van het terrein. In de brief staat: "Het plaatsen van banken valt niet onder de bestemming parkeerterrein, die aan het betreffende perceel is gegeven". De eigenaren van De Lekkerbek worden er verder aan herinnerd dat in 1978 dwingende afspraken zijn gemaakt. Soolsma senior mocht toen zijn bedrijf voortzetten, maar een terras maken, dat was taboe.

De opwinding die de brief van de gemeente Veere teweegbrengt is niet goed voor een man met asbestlongen (opgelopen in de tijd dat hij isolatiewerk deed). "Ik krijg het er soms enorm benauwd van". Dan vertelt hij toch een stuk van zijn ondernemersgeschiedenis, onderbouwd met papieren, krantenknipsels en officiële stukken. Tot aan de Raad van State heeft hij geknokt voor behoud van zijn bedrijfje. "Ik sta hier al van af 1969. Toen in 1978 Resto Vrouwenpolder open ging, hadden ze mij het liefst weg zien gaan. Ik heb echter voet bij stuk gehouden, al waren de voorwaarden zo gesteld dat het een kwestie was van slikken of stikken. Ik heb echter wel altijd met iedereen rekening gehouden, misschien is dat wel fout geweest".
In alle gevallen vonden overheid en collega ondernemers een luisterend oor bij Soolsma senior. Voor Resto Vrouwenpolder bijvoorbeeld heeft hij tot drie keer toe zijn stalletje verkast. De gasten van dat restaurant konden namelijk de Campveeerse Toren niet zien. "Ik had daar begrip voor". En de gemeente, die aanvankelijk logisch vond dat Soolsma zijn bedrijfje zou voortzetten, hamerde uiteindelijk op compromissen, zo ervoer de Vlissinger. De vraag om meer terrein werd pas na veel wikken en wegen toegestaan.
Met deze en nog meer ervaringen die eerder op tegenwerking dan op medewerking duiden, wil Soolsma het allemaal maar eens aan de rechter voorleggen. Via zijn verzekering zoekt een juridisch bureau uit hoe de kansen staan. Dezer dagen ontvangt hij bericht over zijn kansen. "Ik ben altijd gedwarsboomd, vooral door de gemeente. Ik kwam er de eerste keer en werd meteen afgesnauwd. En als men op het gemeentehuis eenmaal een mening over je heeft, verandert die niet zo snel".
Soolsma is er zich van bewust dat een frituur- en viszaak een functie heeft in het bedienen van de o zo graag geziene toerist. Het is een stuk service voor de gewone man, hield hij de Raad van State in 1978 voor. Die mening heeft hij nog steeds. "En als je de toeristen wil blijven trekken moet je wat bieden. Iedere ondernemer doet dat op z'n eigen manier. De geplaatste banken zijn daar een onderdeel van. Mensen die niet goed ter been zijn of bejaarden kunnen hun frietje daar opeten. We beschouwen het niet als een terras, maar gewoon als bankjes waar iedereen kan gaan zitten. Ook als ze niks bij ons kopen. Het verhoogt gewoon de gezelligheid".
Maar de Soolsma's zijn nog niet klaar. Het bedrijf wordt draaiende gehouden onder bedenkelijke omstandigheden. Zo is de opbergruimte slecht beveiligd en wie een softijs koopt, moet wachten tot er iemand achterom komt uit de frietzaak. "We zouden deze zaak daarom graag verbouwen en moderniseren. Maar we krijgen alleen maar tegenwerking. Dat geldt voor de banken, maar ook voor plannen om onze zaak te vernieuwen of uit te breiden. Praten helpt niets meer, dus moet de rechter het maar voor ons ophelderen. En als ik ongelijk krijg, dan weet ik in ieder geval waar ik sta. Nu heb ik alleen maar het idee dat ze het op de persoon spelen".

Vakantiejob

Uit de Faam d.d. 5-8-1987:
Hoeveel zakken frites, frikandellen en kroketten die 21-jarige Rob Haase de afgelopen weken gebakken heeft weet hij niet, maar het moeten er ettelijke duizenden zijn geweest. Een druk vakantiebaantje dus voor de Middelburgse student elektrotechniek daar in De Lekkerbek van Hans Soolsma op de Veersedam.
"Je kunt het beter druk hebben dan niets doen", relativeert de fritesbakker de massale aantallen. "Bovendien: hoe meer zielen hoe meer vreugde, dus wat dat betreft zit ik hier wel goed".
Op het moment dat het gesprekje plaatsvindt is het inderdaad 'goed druk' in de friteskraam en kan hij zich maar met moeite losrukken van zijn werk. "Veel Duitsers, Belgen, Fransen en natuurlijk de Hollanders", legt hij uit. "Met een simpel overhandigen van een zakje friet ben je er hier niet", vindt hij. "Op z'n minst moet je hier toch de mensen fatsoenlijk te woord kunnen staan. Dus wat dat betreft is een beetje talenkennis mooi meegenomen. Verder moeten wij hier wel het een en ander van de omgeving weten", vervolgt hij. "Het leuke is juist dat de mensen niet alleen iets te eten halen, maar gelijk vragen wat er allemaal in de buurt is te beleven. Eigenlijk zijn wij hier een soort VVV met eetmogelijkheden...".
Een bestemming heeft Rob al voor zijn verdiende vakantiecenten. "Een deel op de bank en de rest voor het halen van een rijbewijs". En volgend jaar, weer 'in de frites'? "Zeker weten", is het resolute antwoord. "Ik heb het hier prima naar m'n zin. Alleen zou er nog een terrasje bij moeten. Dat maakt de boel nog gezelliger".

Een kroketje alleen.....

Uit de PZC d.d. 14-9-2006:
Het gebeurt niet vaak in een cafetaria dan klanten de eigenaar en zijn personeel omstandig complimenteren met de uitstraling van de zaak en de kwaliteit van het gebodene. Bij De Lekkerbek aan de Vrouwenpolderse kant van de Veersegatdam zijn ze het gewend. "We gaan er echt niet van naast onze schoenen lopen hoor", verzekert eigenaar Hans Soolsma, "maar het geeft ons wel een goed gevoel. Wat wil je nog meer: de klant tevreden en wij tevreden".
Cafetaria's en snackbars hebben een enigszins groezelig imago. Tafeltjes met mayonaisevlekken, overvolle afvalbakken, een knorrige bejegening van de klant en een troosteloze sortering van bleke frikandellen, kaassoufflés, bereklauwen en ingedroogde slaatjes in de vitrine. Voor wie nog trek heeft: smullen maar!
Cafetaria De Lekkerbek - ook wel aangeduid als vis- en frituurbedrijf - voldoet in geen opzicht aan dit soort stereotypen. Het is er ruim en schoon, het assortiment uitgebreid en de klant wordt er als een gewaardeerde gast begroet. "Een cafetaria met de uitstraling van een restaurant", prezen vorige maand de directeuren van Horeca Nederland en het Nederlands Bureau voor Toerisme en Congressen toen ze enkele dagen de staat van de Zeeuwse horeca kwamen opmaken.
Van die lof nam Soolsma kennis met dezelfde bescheidenheid als waarmee hij de complimenten van gewone klanten in ontvangst neemt. "Het is een kwestie van voortdurend streven de kwaliteit te verbeteren. Dat is voor ons een belangrijke uitdaging van het ondernemerschap. We willen oppie toppie zijn. Met onze sortering, met verse producten, met de indruk die de zaak binnen en op het terras geeft en met de manier waarop we met de klanten omgaan".

Cafetaria De Lekkerbek is vooruitstrevend, vindt Soolsma zelf. Hij verdiept zich in vakbladen en bezoekt beurzen om de ontwikkelingen in de branche bij te houden en - zo mogelijk - voor te zijn. "Stilstand is achteruitgang. Dat geldt ook voor ons vak. Daarom willen we ons bewust onderscheiden van collega-bedrijven. Ik ben steeds bezig te bedenken wat er nog valt te verbeteren. Met alleen een kroketje en een frikandelletje red je het niet. Wij doen veel in verse vis. Dat loopt als een trein. Vers fruit blijkt ook een succes. We werken eigenlijk voortdurend aan het cafetaria van de toekomst".

Soolsma's vader begon 38 jaar geleden een frietkraam aan de Walcherse kant van de Veersegatdam. "We zijn heel klein begonnen en met heel hard werken zijn we gekomen waar we nu zijn. Het is maar goed dat we nooit naar onze werkuren hebben gekeken, want anders zou je moeten toegeven dat het een slavenbaan is".
De werklust van Soolsma en zijn medewerkers onderscheidt De Lekkerbek ook van andere cafetaria's en snackbars. De over het algemeen vrij matige reputatie van de bedrijfstak heeft volgens Soolsma alles te maken met ondernemerschap. "Eerlijk is eerlijk, er zijn nogal wat collega's die het uitbaten van een cafetaria beschouwen als een makkelijke manier om geld te verdienen. Ze verkopen het liefst producten uit de doos. Wij vinden het juist leuk om zoveel mogelijk zelf te maken. Dus zijn wij 's morgens vroeg al bezig gehaktballen en spareribs te braden, salades te bereiden en sauzen te maken. Vers dus".
Dat geldt ook voor het ruime assortiment vis van De Lekkerbek. Hoe druk het ook is, een portie kibbeling bijvoorbeeld wordt altijd vers gebakken. Op topdagen, wanneer aan het eind van de middag tientallen hongerige recreanten elkaar verdringen, is De Lekkerbek een attractie op zich. In een enorm hoog tempo worden dan bestellingen genoteerd, verwerkt en aan de klant overhandigd. Soolsma: "Dat hoort evenzeer bij de kwaliteit die we willen bieden. Ook bij grote drukte mag het niet zo zijn dat klanten lang moeten wachten. Dan schakelen we over in een hoger tempo. Dat kan, omdat onze kern uit een vast team bestaat, dat perfect op elkaar is ingespeeld".
Bij het gastheerschap van Soolsma en de zijnen hoort ook dat buitenlandse klanten zoveel mogelijk in hun landstaal worden geholpen. Duits, Frans, Engels, Spaans en Italiaans, daar hebben ze bij De Lekkerbek geen moeite mee. Dat wil zeggen, zolang de gesprekken zich maar beperken tot bestellen, eten en betalen. En de medewerkers van het cafetaria nemen niet de afstandelijke houding en toon aan die buitenlanders elders in Zeeland vaak ten deel valt. "Gewoon vriendelijk zijn", vindt Soolsma. "Op de manier waarop je zelf benaderd wil worden wanneer je aan de andere kant van de toonbank zou staan".
Bij De Lekkerbek beschouwen ze iedereen als een vaste klant. Ook degene die er voor het eerst de honger komt stillen. Daar ligt een simpele redenering aan ten grondslag. Soolsma: "Iemand die het bij ons naar zijn zin heeft, komt terug. We hebben vaste klanten die al zo lang bij ons komen dat ze inmiddels minder goed ter been zijn. Die rijden met hun auto voor, toeteren even en dan helpen we ze naar binnen. Dat doe je voor een trouwe klant".

Adres en contactgevens

Vrouwenpolderseweg 83 4354 ND Vrouwenpolder.

Externe links

Bronnen