Veere Dronk

Huidige versie van 18 feb 2018 om 20:58

Een café-restaurant aan de Markt 9 te Domburg - een opvolger van Dolphijn.

Geschiedenis

Foto's

Meer afbeeldingen zijn te vinden op In den Walcherschen Dolphijn/fotos.

• 

  Visitekaartje In Den Walcherschen Dolphijn, jaren '60

• 

  Visitekaartje In Den Walcherschen Dolphijn, jaren '60

• 

  Eigenaar André Riemens van In den Walcherschen Dolphijn PZC januari 2013

• 

  Terras In den Walcherschen Dolphyn, 2014

Naamgeving

Bijzonderheden

• André en Wendelien Riemens zaten eerder in De Viking in Westkapelle.
• Léon Dolk zat met dochter Karin in Motel 't Groentje in de Wijngaardstraat in Domburg. In 1997 gaat hij naar De Groene Dolfijn in Vlissingen.
• In de periode van bar 't Gulden Vat werd er ook geadverteerd met In den Walchersen Dolphijn en restaurant Le tonneau d'or, de Franse vertaling van 't Gulden Vat.

Mooie Verhalen

Debora Saman schrijft op het weblog Life by Dean:

Volg je hart want dat klopt

Domburg. De oudste badplaats van Zeeland. Wat gebeurt er met een meisje dat geen horeca-carrière ambieert wanneer ze terecht komt in het bruisend horecahart van Walcheren?

Verhuizing

In mijn examenjaar verhuisden we naar Domburg. Mijn ouders hadden er een restaurant gekocht. Iets heel anders dan het speelparadijs in Westkapelle. Ik denk dat mijn ouders dachten dat het iets minder arbeidsintensief zou zijn, maar dat bleek een illusie. Sloot mijn vader eind oktober de deuren in Westkapelle om bij te tanken van een druk seizoen: In Domburg is het zomer en winter druk. Dat was een van de redenen dat ik na schooltijd ook mee werkte in het restaurant. Niet omdat het moest, maar vooral omdat ik mijn ouders wilde helpen.

In Domburg is het zien en gezien worden, maar ik had alleen maar oog voor de kelner die tegenover ons werkte. Het begon met voorzichtig zwaaien, toen een drankje in de kroeg en na een paar maanden werden we toch eindelijk een stelletje. Dat hij vanaf de overkant besloot om bij mijn vader in de keuken te gaan staan vond ik ontzettend leuk. Hij had tenslotte een koksopleiding genoten in België en kon dat nu in de praktijk brengen.

Liefde is

Omdat ik de prille relatie niet op het spel wilde zetten, besloot ik in Vlissingen te gaan studeren in plaats van Eindhoven. Zo kon ik, en blijven werken, en elke dag mijn vriendje zien (win-win situatie).

Het leven van jonge mensen in de horeca speelt zich vooral af in de horeca zelf. Lange dagen werken en na het werk nog met collega’s het terras op of de kroeg in. Het is levendig, leuk, gezellig en de tijd vliegt. De late avonden zorgden ervoor dat ik ’s ochtends niet veel zin had om naar school te gaan, maar vriendlief bracht me dan met de auto naar Vlissingen om me vervolgens een paar uur later weer op te halen.

Teambuilding

Dat we samen werkten vond ik alleen maar gezellig. We waren 24/7 samen en dat ging bijzonder goed. Voor de studie deed ik steeds minder, maar op het werk steeds meer. Ik was pas 18 jaar en zei tegen mensen die twee maal zo oud waren hoe ze hun werk beter konden doen en hielp hen waar nodig. Door hard te werken wilde ik me graag bewijzen, ik was tenslotte de dochter van de baas. Ik was altijd een moederskindje geweest, maar toen mijn vader de keuken verruilde voor de bar kwam ik erachter dat we een goed team waren en doordat we zo goed samen konden werken werd onze band sterker. Hij zei niet dat ik de leiding moest nemen, maar het gebeurde vanzelf en hij liet dat toe.

Solliciteren

Op een ochtend dat ik alwéér geen zin had om naar school te gaan besloot ik te stoppen met mijn studie. Het kwam eigenlijk wel een beetje uit het niets. Ik had goede cijfers en hoefde er weinig moeite voor te doen, maar erg interessant vond ik het op school allemaal niet. Ik dacht: ik ga gewoon een jaartje fulltime werken, een andere studie gaan doen kan altijd nog.

En zo stond ik dus op een dinsdag ochtend bij pa aan het bureau met de te vraag of hij mij een fulltime contract wilde geven.

'Que sera

What will be, will be. Ik denk dat iedereen dit liedje wel kent. Mijn oma zong dit liedje vaak voor mij, wanneer zij samen met mijn opa aan het helpen was in de Viking, het toenmalige bedrijf van mijn ouders. Ik geef mijn oma niet vaak gelijk maar wat dit liedje betreft.

Onder contract

De meeste werknemers lezen hun eerste arbeidscontract tien keer goed door, laten het wellicht nog eens aan hun vader of moeder lezen om zeker te weten of ze een goede keuze maken. Ik stond bij mijn vader aan het bureau om te vragen of ik misschien een full time contract kon krijgen, omdat ik wilde stoppen met school. Natuurlijk zei hij JA; of eigenlijk zoiets van “weet je het zeker?”. Ja, ik wist het wel zeker, toch? Ok, zei hij, prima! Een arbeidsovereenkomst kreeg ik niet, tenminste niet op papier. Wel kreeg ik netjes elke maand een fulltime loon op mijn bankrekening gestort.

Een stapje extra

De dochter van de baas zijn was voor mij een motivatie om een stapje extra te doen. Ik wilde graag de grootste wijk, de meeste tafels, lopen. Moest er ergens een zeetong gefileerd worden dat deed ik dat wel even. Toegegeven dat ik dat ook erg leuk vond om te doen. De gasten kijken je aan alsof je iets wonderbaarlijks uitvoert terwijl ik alleen de vis van zijn graat schuif en daar ondertussen een spectaculair verhaaltje bij vertel. Ik wilde graag de beste, snelste of leukste zijn. Dat gasten speciaal voor je terug komen vind ik een grote eer. Ik had blijkbaar een toegevoegde waarde op hun avondje uit, hoe mooi is dat!

Wedstrijdje

Ik wilde ook graag mijn collega’s motiveren om het beste uit zichzelf te halen. Ik leerde ze beter Duits te spreken, hoe ze snel en efficiënt konden werken en natuurlijk zeetongen fileren, want ja als je er zes aan een tafel hebt is het toch wel handig dat je collega’s je kunnen helpen. Ik maakte er vaak wedstrijd van. Wie is er het snelst met het fileren van een Zeetong? Wie heeft er als eerst zestig flessen wijn geopend; Ja toen waren er nog niet zoveel flessen met schroefdop. Wie wint er met bestek in steken. Ik denk dat ik dat van mijn vader heb, want ook hij deed altijd dat soort wedstrijdjes met mijn broer in de keuken. Totdat mijn broer toch echt sneller was met zijn snijtechniek, mijn vader kan slecht tegen zijn verlies, een eigenschap die we gemeen hebben.

'What will, be will be

Ik had dus veel plezier in het werken en dacht er helemaal niet meer over om weer te gaan studeren. Ik haalde mijn sociale hygiëne en leermeesterdiploma, ging de roosters maken, bestellingen doen, sollicitatiegesprekken voeren en zelf contracten opstellen. De tijd vloog en voordat ik het wist werkte ik al vijf jaar voor mijn vader en was ik verloofd!

Toen de buurman te koop kwam was daar de volgende stap.

En zo gebeurde het dat 2007 voor mij een memorabel jaar werd. Ik trouwde, kreeg een baby en opende de deuren van ons restaurant. Jep, allemaal in één jaar.

Externe links

• Appeltaart In den Walcherschen Dolphyn is terecht lokkertje, PZC 9 januari 2013

Bronnen

• Foto: Facebookpagina In den Walcherschen Dolphyn en collectie Rob van Hese
• Krantenknipsels: Krantenbank Zeeland Zeeuwse Bibiotheek
• Weblog Life by Dean